Verschraling Letterenfaculteit VU

Ongehoord. Zo zijn de veranderingen te duiden die gaande zijn op de Letterenfaculteit. Terwijl Titanic (actiegroep aardwetenschappen) de bestuurskamers bezet omdat hun opleiding zou verminderen in kwaliteit wanneer de bezuinigingen daadwerkelijk doorgaan, wordt de Letterenfaculteit geruisloos omgevormd tot een instituut van stoffigheid. Met het stempeltje topopleiding hopen ze bij Grieks en Latijn een paar enthousiaste gymnasiasten binnen te hengelen, maar ondertussen verliezen ze hun opleiding Nederlandse Taal en Cultuur, Engelse Taal en Cultuur en wordt dit omgevormd tot een treurige opleiding met de meest debiele studienaam ooit, ‘Literatuur en Samenleving’. Willen we pretstudies verminderen, moeten we ze vooral zo gaan noemen.

Mag ik de VU-medewerkers en -studenten er nog eens op wijzen waar de VU voor staat: het verheffen van de Kleine Luyde. Nu hoeft dat natuurlijk niet meer te gebeuren met de protestants gezindte waar Kuyper zijn ogen op had gezet, maar de nieuwe Kleine Luyde in de vorm van de eerste generatie-student verdient het nog steeds verheven te worden. Verheffing gebeurt met Filosofie, jazeker, goed punt! Sterk punt ook! Hoe kan de filosofie echter goed beoefend worden zonder een goede talenfaculteit? Zou Levinas ooit in Nederland bekend zijn geworden zonder de vertalingen van Ad Peperzak en Theo de Boer?

De beoogde verheffing moet ook blijven verheffen in de toekomst. Verheffen bestaat daarbij niet enkel uit het geven van een kader waarin zich de filosofie afspeelt, verheffen bestaat ook uit het presenteren van cultuur. De hardcore Alpha, dat is waar de Letterenfaculteit voor staat. De Alpha die ons Dostojevski presenteert in het Nederlands. De Alpha die onze subtitles verzorgt bij La vie d’Adele. Die Alpha, dat is de Letterenfaculteit en dan moet je niet aankomen met een beschamende ‘Literatuur en Samenleving’.

De faculteit Wijsbegeerte gaat naar alle waarschijnlijkheid fuseren met de faculteit Letteren. Ik zou mijn naam als filosoof echter niet aan een faculteit willen verbinden die haar naam geen eer aan doet. Als de naam van Apple verschijnt op een Japanse namaaktablet volgt daarop een rechtzaak, maar over deze gang van zaken hoor ik nog geen Chinees woord. Ongehoord. Letterlijk.

_{Deze opinie verscheen eerder in AdValvas, het onafhankelijke universiteitsblad van de Vrije Universiteit (Amsterdam)}

Weer leren stil te zijn

Die jeugd van tegenwoordig, constant achter hun gameconsole en dan ook nog eens hun meest fundamentele levensvragen uitstellen. Het klinkt als de roep van die opa tijdens verjaardagen die met een nostalgisch genoegen verlangt naar die ‘goeie ouwe tijd’. Natuurlijk, Niels van den Dungen en Ferry Haan (O&D, 7 jan., de Volkskrant) hebben gelijk. Natuurlijk zit de jeugd hun tijd te verwaarlozen met dat nieuwste schietspel en natuurlijk kunnen ze dat doen omdat hun ouders zich beschermend opstellen. Het probleem is echter ouder, misschien wel zo oud als de weg naar Rome en het is een probleem dat perfect past binnen de Maand van de Spiritualiteit (10 jan. t/m 9 feb.): we kunnen niet stil zitten.

Constant hebben we de behoefte om vermaakt te worden, studie moet leuk zijn, werk moet leuk zijn en als je partner niet voldoende is, dan ga je naar een toyboy. Het ideaal van een maakbare samenleving is tot diep in onze aderen doorgedrongen en die maakbare samenleving die moet leuk zijn! Als de samenleving niet leuk is van zichzelf, dan maken wij die leuk met drank, drugs en vrouwen! De laatste jaren is daar een nieuwe kwaal bij gekomen: de gameconsole. Vermaak dat schijnbaar onschadelijk is. Zondaar zijn zonder verantwoordelijkheid.

Ik maak me er zelf ook schuldig aan: als ik thuis kom van de studie, dan pak ik mijn tablet erbij en kan ik het niet uitstaan als het ook maar 2 seconden langer duurt voordat ik bij YouTube ben. Achteraf heb ik dan het idee dat ik mijn tijd heb verspild, dat ik mijn tijd beter had kunnen besteden, maar agh: het was leuk! Wie leest er nu Dostojevski als je ook snel die laatste meme kan bekijken?

De dolle mens komt vandaag de berg af en zoekt niet meer naar God, hij zoekt naar de stilte. Wij hebben de stilte vermoord, maar die stilte kunnen we weer tot leven wekken! Een kwartier of langer op een stoel zonder tablet, smartphone of televisie. Zo simpel kan het zijn. Wij moeten weer leren stil te zijn, die levensvragen komen dan vanzelf.

2014: jaar van de vertwijfeling

2014. Veertien delen door twee en je krijgt de dagen van de week. Mooi. Dit jaar wordt voor mij misschien het jaar van de ascese, maar misschien ook niet. Jarenlang gedacht dat je het met een k uitsprak, askeet, maar dat zijn die indianen van Zuid-Amerika. Of, wacht, nee, dat zijn azteken. Verwarrend. Teken zijn in ieder geval van die beesten die op je huid gaan zitten en die je met een pincet eruit moet trekken. Dit bericht is ook een teken. Een teken aan de wand. Een teken dat dit jaar weer geprobeerd zal worden om wat meer te schrijven, van links en over rechts. Hopelijk blijven de geschreven teksten hangen in uw hersenen als die teken, hopelijk zonder naar het ziekenhuis te hoeven. Garanties worden echter niet gegeven.

Geschreven zal dit jaar worden voornamelijk op dit blog, maar mijn maatschappij- en cultuurkritiek is ook te vinden op plekken waar ik mij bij heb aangesloten. Uitgebreide filmrecensies belanden op MovieZone, opiniestukken van hoge kwaliteit belanden op ThePostOnline (en een enkele op Stuuf), die van nog hogere kwaliteit in de Volkskrant. Delen van artikelen zal gebeuren via mijn twitteraccount, want mijn vrienden op Facebook werden niet blij van de hoge dichtheid aan informatie die hun kant op kwam gestroomd, delen van aansprekende quotes gebeurt nog steeds voornamelijk via mijn Tumblr-account.

Nu bent u op de hoogte wat ik met de informatie zal doen die ik tot mij krijg en zelf produceer, maar wie ik ben en wat ik doe is nog steeds in nevelen gehuld. Mistlampen kan ik wel leveren, maar verdwijnen zal het niet helemaal, want ik begrijp mijzelf niet eens. Op de vraag wie iemand is wordt vaak verwezen naar zijn of haar beroep of hobby, dus zal ik mijn (toekomstige) werk en hobby delen: Wijsbegeerte. Wijsbegeerte aan de Vrije Universiteit is wat ik nu studeer, filosofie daar ligt mijn hart. Wellicht dat ik er ook Religiewetenschappen naast ga doen, maar de vrijheid die ik nu heb waardeer ik enorm. In de vrijheid en vrije tijd stort ik me op cultuur en op dit moment moeten voornamelijk de films en series het ontgelden, maar in vroeger tijden lag het accent meer op muziek. Ook een goed boek moet op zijn tijd kunnen, op dit moment ben ik bezig met Dostojevski, want meerdere mensen hebben al naar hem verwezen. De internetcultuur ligt mij ook zeer na aan het hart, alhoewel ik die cultuur bij tijd en wijle als inferieur beschouw ten opzichte van de cultuurproductie die langere tijd nodig heeft om tot je door te dringen.

Afsluitend wat u van mij kan verwachten dit jaar: weer meer cultuurkritiek. Na vorig jaar voor het eerst zelfstandig een museum te zijn binnengestapt hoop ik dat ik zonder begeleidingswieltjes kunstkritiek kan leveren, maar beelden en schilderijen doen me nog steeds weinig. Misschien dat ik in plaats van religiewetenschappen een kunstopleiding ga doen. De vertwijfeling. Daar ga ik trouwens ook mee door, twijfelen. Twijfelen aan mijn bestaan, aan God en aan de dogma’s die mij in leven houden. Voor de stukjes moet ik die twijfel wel kunnen doorhakken, want anders is het niet meer leesbaar. Of wel, net wat uw smaak is natuurlijk. Ergens hoop ik dat Leo wat meer om de hoek komt kijken, maar Leo is in mijn hoofd nog niet volwassen, dus veel kan ik er nog niet mee beginnen.

Tevens wil ik u wijzen op een initiatief waar een goede vriend van mij nu bij is aangesloten, een initiatief waarbij jonge bloggers hun stukjes wereldkundig kunnen maken en de mogelijkheid bestaat dat hun productie ook op papier gepubliceerd wordt. Dat is natuurlijk de droom van iedere schrijver: publicatie. Gelezen worden is droom twee, maar publicatie is toch zeker droom nummer één.