2014. Veertien delen door twee en je krijgt de dagen van de week. Mooi. Dit jaar wordt voor mij misschien het jaar van de ascese, maar misschien ook niet. Jarenlang gedacht dat je het met een k uitsprak, askeet, maar dat zijn die indianen van Zuid-Amerika. Of, wacht, nee, dat zijn azteken. Verwarrend. Teken zijn in ieder geval van die beesten die op je huid gaan zitten en die je met een pincet eruit moet trekken. Dit bericht is ook een teken. Een teken aan de wand. Een teken dat dit jaar weer geprobeerd zal worden om wat meer te schrijven, van links en over rechts. Hopelijk blijven de geschreven teksten hangen in uw hersenen als die teken, hopelijk zonder naar het ziekenhuis te hoeven. Garanties worden echter niet gegeven.
Geschreven zal dit jaar worden voornamelijk op dit blog, maar mijn maatschappij- en cultuurkritiek is ook te vinden op plekken waar ik mij bij heb aangesloten. Uitgebreide filmrecensies belanden op MovieZone, opiniestukken van hoge kwaliteit belanden op ThePostOnline (en een enkele op Stuuf), die van nog hogere kwaliteit in de Volkskrant. Delen van artikelen zal gebeuren via mijn twitteraccount, want mijn vrienden op Facebook werden niet blij van de hoge dichtheid aan informatie die hun kant op kwam gestroomd, delen van aansprekende quotes gebeurt nog steeds voornamelijk via mijn Tumblr-account.
Nu bent u op de hoogte wat ik met de informatie zal doen die ik tot mij krijg en zelf produceer, maar wie ik ben en wat ik doe is nog steeds in nevelen gehuld. Mistlampen kan ik wel leveren, maar verdwijnen zal het niet helemaal, want ik begrijp mijzelf niet eens. Op de vraag wie iemand is wordt vaak verwezen naar zijn of haar beroep of hobby, dus zal ik mijn (toekomstige) werk en hobby delen: Wijsbegeerte. Wijsbegeerte aan de Vrije Universiteit is wat ik nu studeer, filosofie daar ligt mijn hart. Wellicht dat ik er ook Religiewetenschappen naast ga doen, maar de vrijheid die ik nu heb waardeer ik enorm. In de vrijheid en vrije tijd stort ik me op cultuur en op dit moment moeten voornamelijk de films en series het ontgelden, maar in vroeger tijden lag het accent meer op muziek. Ook een goed boek moet op zijn tijd kunnen, op dit moment ben ik bezig met Dostojevski, want meerdere mensen hebben al naar hem verwezen. De internetcultuur ligt mij ook zeer na aan het hart, alhoewel ik die cultuur bij tijd en wijle als inferieur beschouw ten opzichte van de cultuurproductie die langere tijd nodig heeft om tot je door te dringen.
Afsluitend wat u van mij kan verwachten dit jaar: weer meer cultuurkritiek. Na vorig jaar voor het eerst zelfstandig een museum te zijn binnengestapt hoop ik dat ik zonder begeleidingswieltjes kunstkritiek kan leveren, maar beelden en schilderijen doen me nog steeds weinig. Misschien dat ik in plaats van religiewetenschappen een kunstopleiding ga doen. De vertwijfeling. Daar ga ik trouwens ook mee door, twijfelen. Twijfelen aan mijn bestaan, aan God en aan de dogma’s die mij in leven houden. Voor de stukjes moet ik die twijfel wel kunnen doorhakken, want anders is het niet meer leesbaar. Of wel, net wat uw smaak is natuurlijk. Ergens hoop ik dat Leo wat meer om de hoek komt kijken, maar Leo is in mijn hoofd nog niet volwassen, dus veel kan ik er nog niet mee beginnen.
Tevens wil ik u wijzen op een initiatief waar een goede vriend van mij nu bij is aangesloten, een initiatief waarbij jonge bloggers hun stukjes wereldkundig kunnen maken en de mogelijkheid bestaat dat hun productie ook op papier gepubliceerd wordt. Dat is natuurlijk de droom van iedere schrijver: publicatie. Gelezen worden is droom twee, maar publicatie is toch zeker droom nummer één.
De Nater 